15 Haziran 2025
Tüm evrenin evrimi — ilk genleşmeden günümüzdeki kozmik genişlemeye kadar — tek bir potansiyel fonksiyon üzerinden modellenmiştir:
Bu "Meksika şapkası" potansiyeli, alan \( \Phi \)'nin yuvarlanmasına, salınım yapmasına, yerleşmesine ve kaymasına izin verir — zamanı, maddeyi ve karanlık enerji dediğimiz asimptotik sessizliği doğurur.
Alan \( \Phi \), potansiyel tepesinde başlar. Simetri henüz kırılmamıştır. Patlayıcı, üstel bir genişleme başlar. Uzay ışıktan hızlı genişler — ancak nedensellik alan dinamikleri içinde korunur.
\( \Phi \) aşağı yuvarlandıkça kinetik enerji kazanır. Potansiyel minimumu etrafında salınımlar başlar. Bu salınımlar kuantum alan titreşimlerine dönüşür — Kozmik Simülasyon gerçekleşir.
Parçacıklar etkileşir, çarpışır, atomları, yıldızları, galaksileri oluşturur. \( \Phi \)'nin akışı istikrara kavuşur. Yerel yapılar oluşur. Geometri karmaşıklığa bürünür.
\( \Phi \) alanı yavaşça sürüklenmeye devam eder. Kalıcı bir enerji kalır — kozmolojik sabit. Uzay-zaman yeniden genişlemeye başlar. Ama bu kez, olgun bir akışın sessiz gerilmesidir.
Kozmik enflasyondan karanlık enerjiye kadar tüm evreler, hareket halindeki tek bir öz alanından ortaya çıkar. Ayrık mekanizmalar yoktur — sadece hareketin sapmaları çözülür, açılır, hatırlanır.
Bu, evrenin sinematik öyküsüdür; parçacıklarla değil, akışla yazılmıştır.
Hareket Teorisi, kozmolojiyi kuvvetlerin bir araya gelişi olarak değil; alan dinamiklerinin kesintisizliği olarak yeniden çerçeveler — özü hareket içinde şiirsel bir şekilde çözümler.
